Nicole może nie ma już renomy takiej jak w 2003 roku i nie jest już najbardziej rozchwytywaną aktorką, ale nadal stanowi silne nazwisko w Hollywood bardzo cenione przez branżę jak i inne osobistości świata kina. Nie wydaje mi się, aby ocenianie jej przez pryzmat kilku kiepskich produkcji takich jak wspomniana Czarownica, Żona na Niby czy też Anatomia strachu było powodem przekreślania jej jako artystki. No bo tak możemy nazwać co to robi. Tworzy, kreuje, wciela się więc jest to niejako artyzm i sztuka. Ostatnie produkcje, których była częścią może nie są wielomilionowymi blockbusterami ale to nadal bardzo fajne, ciekawe i niekiedy ambitne kino np. Droga do Zapomnienia. Nawet jeżeli fabularnie niezbyt się one kleiły (np. Pokusa lub Stoker) to rolę w które Nicole się wcielała były naprawdę intrygujące. Weźmy dla przykładu wspominaną Pokusę. Kidman zerwała w ten sposób z etykietką krystalicznie czystej, przechodząc na stronę wyuzdanej seksualności. Czy mieliśmy w ostatnim czasie tego typu role kobiecie? Oglądam dość sporo ale na takowe nie trafiłem. Na uznanie zasługuje również Hemingway&Gellhorn gdzie to partnerowała Owenowi. Takiej chemii, napięcia i natężenia emocjonalności pomiędzy dwojgiem kochanków już dawno nie widziałem. Między Światami było również popisem świetnego aktorstwa, które zostało docenione nominacją do Oscara.

Ja nie oceniam jej, lecz to co stało się z jej karierą. Zresztą patrząc na jej główną konkurentkę z lat 2002-2004, Renee Zellweger, to i tak jest jeszcze dość daleko od totalnego upadku. Co nie zmienia faktu, że jest na dobrej drodze.

Ma nadal silne nazwisko, a pod jakim względem? Branża ją bardzo ceni... A w jaki sposób to niby okazuje? W maju tego roku z przerażeniem obserwowałem jak pęka "balon renomy" Nicole Kidman. Trzeba mieć klapki na oczach by nie dostrzec co się działo w
Cannes. To już tylko nędzne portale plotkarskie i szmatławce, lecz właśnie owa branża, dziennikarze, krytycy filmowy z całego świata, z najbardziej cenionych tytułów prasowych, powiedzieli jasno, Nicole Kidman ośmieszyła się jako aktorka, a w pogoni na blednie pojmowaną młodością, doprowadziła własną twarz do groteskowego stanu.

Oceniając ją jako aktorkę w przeciągu ostatnich 10 lat miała kilka świetnych ról jak te w Między Światami i moim zdaniem w Pokusie, bodajże jedynym filmie, w którym jej nowa plastikowa twarz nie raziła, ba wręcz tam pasowała. Częściej była jednak taka sobie, niezbyt przewyższając lub wręcz zrównując się z filmami, w których się pojawiała. Jednak oceniając ją jako gwiazdę, to żadna z niej dziś gwiazda, to już niemalże stracona dekada, a jedynie co dziś jej pozostaje, to trzymanie się renomy z pierwszej połowy ubiegłej dekady. Trochę to mało jak na aktorkę, która w 2003 przyćmiła samą Meryl Streep.

A Stoker to dla mnie, do czasu Grace, koronny dowód na uzależnienie niegdyś najbardziej prze zemnie cenionej aktorki, od zabiegów medycyny estetycznej. Napisałem o medycynie estetycznej, bo nadal tli się we mnie nadzieja, że to są zmiany odwracalne, a nie koncertowo spieprzona robota chirurga plastycznego.