Małżeństwo próbuje poradzić sobie po stracie jedynego dziecka. Zmaga się ze wspomnieniami, codziennymi czynnościami, próbuje - jak to się mówi - normalnie żyć, ale też ratować swój związek.
Zachwyca narracja. Kameralna, subtelna, a zarazem bardzo sugestywna i konsekwentna do końca filmu. Reżyser każe nam przyglądać się poszczególnym gestom bohaterów, mimice, utożsamić się z nimi. Nie ma tu żadnych tanich efektów, nagłych zwrotów akcji, ubarwiania historii, popadania w skrajności.
Tytuł może wprowadzić w błąd, bo nie ma tu też żadnych kontaktów z zaświatami, duchów, zjaw. Jest niezwykle przejmująca codzienność, zwykłość cierpienia, jak najlepiej rozumiany realizm. Świetne role Kidman i Eckharta.
Film nie dla wszystkich, ale dla tych trochę wrażliwszych, a w pełni zrozumieją go chyba tylko rodzice. Na pewno spodoba się fanom "Drogi do szczęścia" Sama Mendesa.